De Zeven (H)euveltjes

Op zondagochtend ga ik meestal, tenminste als het weer het toelaat, een kop cappuccino drinken bij de Zeven Heuveltjes aan de Galderseweg in Breda. Waarom daar? Vanwege de levendigheid. Een voor mij aantrekkelijke mix van generaties: spelende kinderen, sportende mid-lifers en fietsende of nordic walkende senioren. Ik reken mezelf hierbij tot de groep ‘niet definieerbaar’, want ik speel niet en sport en fiets nauwelijks (meer). Ik zit daar en geniet van mijn koffie en kijk naar wat er zoal gebeurt. Als observator dus.

In principe levert elk bezoek voldoende voer voor een leuke blog. Ook afgelopen zondag. Het zonnetje schijnt, bijna alle tafeltjes zijn bezet en achter mij wordt de verjaardag gevierd van iemand die, laten we zeggen, de stap maakt van mid-lifer naar senior. De verjaardag wordt gevierd met een drankje en een portie bitterballen, onder gezang van het welbekende ‘lang zal hij leven’. Bij de ‘hiep hiep hoera’ passage wordt het terras gevraagd aan te haken, wat ik natuurlijk doe.

Voor mij ligt de wat nostalgische speeltuin met aan de boom een bord waarop staat dat consumptie verplicht is en dat het gebruik maken van de speeltoestellen op eigen risico gebeurt. Zandbak, schommels, klimrek, trapveldje én een prachtige draaimolen in het midden. Op de draaimolen een soort van metalen Ikea krukjes voorzien van een paardenhoofd met handvatten om je aan vast te kunnen houden. De draaimolen is wonderlijk genoeg op dat moment helemaal leeg en staat stil. Ik kijk ernaar en voel dat melancholie bezit van me neemt. Mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat ik als kleine meid samen met mijn familie naar de speeltuin in de buurt ging. Ik zie weer voor me hoe we beurtelings in de draaimolen zaten en vervolgens aanduwden voor de ander. Ja, zo gaat het, de draaimolen gaat niet vanzelf, deze moet worden aangeduwd. Ik was vaak de klos als aanduwer en dat is eigenlijk mijn hele leven zo gebleven, realiseer ik me. Soms zo fanatiek, dat het meer een mallemolen dan een draaimolen was. Ik heb er zelfs mijn beroep van gemaakt als (levensloop)coach en trainer.

Tot nu, mijn draaimolen staat even stil, net zoals de draaimolen in de speeltuin. Het lijkt alsof de paardjes me aankijken en zeggen: het is OK, soms is het goed om niet te hoeven duwen en anderen in beweging te krijgen. Tijd voor bezinning en bewust te kiezen óf ik wel wil duwen en zo ja, hoe en wie ik wil aanduwen. Een andere optie is zelf in de draaimolen gaan zitten en wachten tot iemand anders mij duwt…….  Dat laatste vind ik wat ongemakkelijk, maar weet je, ik ga het proberen!

Dus als je langs de Zeven Heuveltjes komt en je ziet de stilstaande draaimolen met mij erop, geef me dan even een duwtje.

Tot een volgende zondag!

Connie Keurentjes

www.framebv.nl

1 antwoord
  1. W
    W zegt:

    Als jouw duwen als bereiken, bewegen mogelijk maken, openen , verruimen , focus verleggen o.i.d. ook kan worden gezien , dan is het zo mooi om dan soms niet te duwen en al de resultaten te mogen zien of her-beleven. Ik duw dan graag mee.

Reacties zijn gesloten.